Życie z cukrzycą… Na pewno da się przeżyć. Bo cóż prostszego – trzymać dietę, ruszać się, łykać tabletki, pyknąć się w palucha… Oczywiste. Proste. Proste i trudne zarazem… Trudność polega na tym, że trzeba to jeszcze wykonać… Systematycznie i konsekwentnie.
Chyba największe problemy to dieta i aktywność fizyczna. Gdy tak siedzę sobie w poczekalni poradni diabetologicznej i dyskretnie słucham rozmów – odnoszę wrażenie, że znajduję się w kompanii karnej wśród głodomorów. Tematem wiodącym jest żarcie… Co kto lubi, co kto zjadł, co kto musi zjeść lub zje, jak tylko wróci do domu… Padają przy tym takie przykłady potraw, że resztka włosów się jeży na łysej głowie. Dosłownie wszystko, czego słodszy człowiek zdecydowanie jadać nie musi. Chyba, że chce rozwijać swoją chorobę… Niejeden dietetyk słuchając tych dialogów zszedłby na zawał serca lub przynajmniej zawył ze zgrozy. I jakoś tak dziwnie nie licuje to wszystko z poprawnością polityczną plakatów, obficie ozdabiających ściany przychodni. Fakt, treść tych ozdób nawet do mnie niespecjalnie przemawia, zupełnie jak treść tych głupawych obrazków i napisów na paczkach papierosów, których głównym celem jest chyba tylko reklama jakiejś poradni do walki z nałogiem… (czytając je sobie, zazwyczaj się dziwię, że jeszcze żyję, i powiem więcej, mam się całkiem dobrze. A dzięki komu w dużej mierze? – trzeba chyba zapytać Elżbietę.
Nie ma co pisać o skutkach nieleczonej cukrzycy, dostępnych materiałów na ten temat jest sporo… Znałem jednak kilka osób, które uniknęły cukrzycowej ślepoty i amputacji kończyn. Tylko dlatego, że wcześniej dopadł je wylew…
Pamiętajmy o tym, nim zbagatelizujemy cukrzycę.